imperialistiki ana`plasi tou megaliwdous proto 13 pou oloi agapisame, apo ton babis vovos.

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

apo mia sinedefksi, variemai na eksigisw.apla dimosieusi



ΕΑ: Πόσο πολιτική είναι η προσέγγιση σας;

AK: Η επιλογή του ήχου ως το κύριο στοιχείο ή εργαλείο της χαρτογράφησής μας είναι ήδη μία πολιτική πράξη. Τα μέσα αναπαράστασης ή σχεδιασμού (τα εργαλεία δουλειάς και τα μέσα διερεύνησης) δεν είναι ποτέ αυτονόητα ή δεδομένα· εμπεριέχουν ήδη τη στάση μας απέναντι στην πόλη - είναι ήδη ιδεολογικά φορτισμένα. Η Αθήνα δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε· είναι επίσης αυτό που αγγίζουμε, αυτό που αφουγκραζόμαστε, αυτό που οσφραινόμαστε. Ο χώρος δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε· οι αρχιτέκτονες δε δημιουργούν μόνο ένα οπτικό πεδίο, αλλά ένα ολόκληρο περιβάλλον αισθήσεων. Και ακόμα ευρύτερα αν το δούμε, χώρος (φυσικά) δεν είναι ούτε και αυτά μόνο· βρίσκεται πάντα πέραν αυτού που σχεδιάζουν οι αρχιτέκτονες· ο χώρος -σε τελευταία ανάλυση- δημιουργείται από τους ίδιους τους κατοίκους του. Οι αρχιτέκτονες παρέχουν ένα υπόβαθρο - οι κάτοικοι, η καθημερινή τους ζωή και οι δραστηριότητές τους είναι αυτό που τελικά δημιουργεί την ατμόσφαιρα και τη χωρικότητα. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να ερμηνεύσει την εγκατάστασή μας ως ένα ερώτημα σε σχέση με την πρωτοκαθεδρία του οπτικού. Έτσι εμπλέκεται, φυσικά, και η έννοια του χρόνου: μία εικόνα μπορεί να ειδωθεί στιγμιαία, ενώ ένας ήχος έχει πάντα μία διάρκεια, μία ακολουθία ποιοτήτων, μία σειρά γεγονότων. Ο ήχος σε περνάει μέσα από μία διαδικασία, μία εξερεύνηση βήμα προς βήμα· ο ήχος δεν σου παρέχει μία απόμακρη εποπτεία. Σε εμπλέκει στην κατάσταση που δημιουργεί με έναν πιο μύχιο τρόπο.



Otan milame gia ton xwro, distixws mallon, fernoume sto mialo mas eikones. Genikotera exoume tin sinitheia i tin protimisi na skeftomaste se eikones. Isws epeidi einai pio eukolo. An mou peis skepsou to spiti sou..tha ferw sto mialo mou tin eikona tou dwmatiou mou. Auto apodikniei pws i adilipsi twn pragmatwn exei na kanei mallon perissotero me tis eikones para me tous ixus i tis mirwdeies. San na exun megalitero varos.an vazame ta tria afta stoixeia se mia zigaria..tha ekline pros ti meria twn eikonwn kai poly eukola malista.
Xreiazetai ekpaideusi gia na mporeis na apolauseis ti mirwdia twn pragmatwn. Poso mallon na aposintheseis tous ixus kai na ektimiseis kathe enan ksexwrista kathws kai olous mazi ws nea aili morfi alla gnwrizodas ti akous, exodas pliri adilipsi. Me alla logia na dwseis simasia stous ixus girw sou, kai na min tous adimetwpizeis ws dedomeno stoixeio tis kathimerinotitas. To oti den exeis sinidisi exei na kanei me to context. Ama odigiseis aftous tous ixus makria apo to context tous tote isws tous adimetwpiseis me .. allo afti.
Afto thelw na kataferw, I pros ta ekei na poreftw. Se mia diaforetiki theorisi tis ailis aftis thalassas ixwn makria apo to ..fisiko perivallon tous.
Tha itan dektikos o kosmos se mia ekthesi ixwn? Ola ta parapanw peri ektimisis tis stigmis, mporoun na metafrastoun se epipedo eikonwn stis fotografíes enos fotografou. Poios apo emas den exei dei mia fotografía kai den tou exoun ksipnisei mnimes kai sinaisthimata..proion tis eikonikis mnimis mas (apospasma apo BACHELARD). Mesa stin fotografía psaxnoume ton eafto mas, psaxnoume tis empireies mas kai taftizomaste anakalodas olon afto ton kosmo twn empeiriwn. Parolafta, akougodas enan ixo diskola anakaloume olon afto ton plouto. Akrivws giati enw ton exume apothikevmeno, mas einai pio diskolo na ektimisoume tin aksia tou. Einai diskolo kai megalo katorthomai na apokomeis efxaristisi apo tous ixus. Apaitei ekpaideusi opws proanefera.
¿Como suena andar por preciados?
¿Como suena andar por Lavapiés?
¿Como suena andar por ..?

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Αναθεώρηση προσδοκιών.



Αναθεώρηση προσδοκιών;

Οι καλοί Αρχιτέκτονες χρειάζονται/ ή χρησιμοποιούν/ τους κακούς Αρχιτέκτονες. Βέβαια, αυτό είναι ειπωμένο από μια εγωιστική σκοπιά. Για να ξεχωρίσει όμως η καλή Αρχιτεκτονική, δεν χρειάζεται να «κυριαρχεί» η κακή Αρχιτεκτονική; Η πληθώρα Αρχιτεκτονικών χώρων μπορεί να είναι βαρετή. Ενώ, ένας Αρχιτεκτονικός χώρος σε ένα ζουμί μιζέριας, αναδεικνύεται και προκαλεί/προσφέρει συναισθηματική, ψυχολογική, διαλεκτική και νοητική διέγερση.

Δεν ξέρω αν χωράει ο ανταγωνισμός στην Αρχιτεκτονική, αλλά την αναγκαιότητα αυτή καλού-κακού ώστε να ξεχωρίσει το ένα από το άλλο σίγουρα δεν την εννοώ ως ένα στοιχείο που θα κάνει τα δικά «μου» κτήρια να ξεχωρίσουν, αλλά γενικότερα την καλή από την κακή Αρχιτεκτονική.

Δεν ξέρω και δεν μπορώ να φανταστώ μια πόλη όπου η Αρχιτεκτονική στο σύνολο της θα υπηρετεί αρμονικά και συνάμα πνευματικά την Φόρμα, την Λειτουργία, την Κατασκευή, τον Χώρο και το Περιβάλλον. Παντού όμως. Όπου και να κοιτάξει κανείς. Ίσως , παρ’ όλη την γκρίνια και την δυσανέσχεια, τα άσχημα κτήρια να μας είναι απαραίτητα μέσα από αυτήν την περίεργη αντίληψη που έχει ο άνθρωπος για τον χώρο γύρω του. Σε μικρή κλίμακα η κατεδάφιση ενός άσχημου κτηρίου και η ανέγερση ενός πλούσιου (Αρχιτεκτονικά) στη θέση του, φαίνεται ευλογία, σε μεγάλη κλίμακα όμως; «Ζητάμε», «επιδιώκουμε», «αποσκοπούμε» ή όποιο άλλο ρήμα επιθυμείτε, ..κάτι.. του οποίου τις συνέπειες αγνοούμε παντελώς.

Μπροστά στο ερώτημα επιλογής μιας πόλης Θαύμα ή της σημερινής με τους όποιους ρυθμούς εξέλιξης πρόκειται να έχει, προσωπικά μάλλον θα επέλεγα την δεύτερη. Ο σκοπός που τόσο εύκολα έχει τεθεί, ίσως δεν είναι ο καλύτερα βιώσιμος (αν και η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος έχει τρομερή ικανότητα να προσαρμόζεται.) Ο σκοπός αυτός μεταφράζεται σε ένα περατό σημείο το οποίο ενδεχομένως, καλύτερα να μην υπερβούμε. Δεν ξέρω αν προσωπικά θα φτάσω στο σημείο να συνεισφέρω προς αυτό το σημείο, αλλά καλύτερα να μην φτάσουν πολλοί.

Τώρα αυτό ισχύει και για την Τέχνη; Με την πρώτη ματιά όχι. Ούτε όμως και με την δεύτερη. Δεν βλέπω κανένα περατό σημείο στην Τέχνη. Και αυτό μάλλον γιατί η Τέχνη δεν έχει τόσο άμεση επιρροή στον άνθρωπο όσο η Αρχιτεκτονική (κακώς). Επίσης η Τέχνη, ακριβώς επειδή είναι Τέχνη, δεν έχει όρια, ούτε βέβαια και η Αρχιτεκτονική έχει με την έννοια της δημιουργικότητας. Η επιρροή της πάνω μας όμως, θέτει αυτό το άγνωστο, περατό σημείο. Το φάσμα της Αρχιτεκτονικής και της Τέχνης είναι απέραντο. Δεν υφίσταται τέλος της παρθενογένεσης σ’ αυτές. Το περατό συνίσταται στον αριθμό (σχέση), ή καλύτερα στην πυκνότητα της πόλης σε Αρχιτεκτονικούς χώρους που θα αγγίζουν τον άνθρωπο,και όχι στο μέχρι που μπορεί να φτάσει η Αρχιτεκτονική.

Όλος αυτός ο συλλογισμός τώρα έχει τόπο; Ή πρέπει να σταματήσω τα ναρκωτικά;

Ορέστης. Ιανουάριος 09.