Αναθεώρηση προσδοκιών;
Οι καλοί Αρχιτέκτονες χρειάζονται/ ή χρησιμοποιούν/ τους κακούς Αρχιτέκτονες. Βέβαια, αυτό είναι ειπωμένο από μια εγωιστική σκοπιά. Για να ξεχωρίσει όμως η καλή Αρχιτεκτονική, δεν χρειάζεται να «κυριαρχεί» η κακή Αρχιτεκτονική; Η πληθώρα Αρχιτεκτονικών χώρων μπορεί να είναι βαρετή. Ενώ, ένας Αρχιτεκτονικός χώρος σε ένα ζουμί μιζέριας, αναδεικνύεται και προκαλεί/προσφέρει συναισθηματική, ψυχολογική, διαλεκτική και νοητική διέγερση.
Δεν ξέρω αν χωράει ο ανταγωνισμός στην Αρχιτεκτονική, αλλά την αναγκαιότητα αυτή καλού-κακού ώστε να ξεχωρίσει το ένα από το άλλο σίγουρα δεν την εννοώ ως ένα στοιχείο που θα κάνει τα δικά «μου» κτήρια να ξεχωρίσουν, αλλά γενικότερα την καλή από την κακή Αρχιτεκτονική.
Δεν ξέρω και δεν μπορώ να φανταστώ μια πόλη όπου η Αρχιτεκτονική στο σύνολο της θα υπηρετεί αρμονικά και συνάμα πνευματικά την Φόρμα, την Λειτουργία, την Κατασκευή, τον Χώρο και το Περιβάλλον. Παντού όμως. Όπου και να κοιτάξει κανείς. Ίσως , παρ’ όλη την γκρίνια και την δυσανέσχεια, τα άσχημα κτήρια να μας είναι απαραίτητα μέσα από αυτήν την περίεργη αντίληψη που έχει ο άνθρωπος για τον χώρο γύρω του. Σε μικρή κλίμακα η κατεδάφιση ενός άσχημου κτηρίου και η ανέγερση ενός πλούσιου (Αρχιτεκτονικά) στη θέση του, φαίνεται ευλογία, σε μεγάλη κλίμακα όμως; «Ζητάμε», «επιδιώκουμε», «αποσκοπούμε» ή όποιο άλλο ρήμα επιθυμείτε, ..κάτι.. του οποίου τις συνέπειες αγνοούμε παντελώς.
Μπροστά στο ερώτημα επιλογής μιας πόλης Θαύμα ή της σημερινής με τους όποιους ρυθμούς εξέλιξης πρόκειται να έχει, προσωπικά μάλλον θα επέλεγα την δεύτερη. Ο σκοπός που τόσο εύκολα έχει τεθεί, ίσως δεν είναι ο καλύτερα βιώσιμος (αν και η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος έχει τρομερή ικανότητα να προσαρμόζεται.) Ο σκοπός αυτός μεταφράζεται σε ένα περατό σημείο το οποίο ενδεχομένως, καλύτερα να μην υπερβούμε. Δεν ξέρω αν προσωπικά θα φτάσω στο σημείο να συνεισφέρω προς αυτό το σημείο, αλλά καλύτερα να μην φτάσουν πολλοί.
Τώρα αυτό ισχύει και για την Τέχνη; Με την πρώτη ματιά όχι. Ούτε όμως και με την δεύτερη. Δεν βλέπω κανένα περατό σημείο στην Τέχνη. Και αυτό μάλλον γιατί η Τέχνη δεν έχει τόσο άμεση επιρροή στον άνθρωπο όσο η Αρχιτεκτονική (κακώς). Επίσης η Τέχνη, ακριβώς επειδή είναι Τέχνη, δεν έχει όρια, ούτε βέβαια και η Αρχιτεκτονική έχει με την έννοια της δημιουργικότητας. Η επιρροή της πάνω μας όμως, θέτει αυτό το άγνωστο, περατό σημείο. Το φάσμα της Αρχιτεκτονικής και της Τέχνης είναι απέραντο. Δεν υφίσταται τέλος της παρθενογένεσης σ’ αυτές. Το περατό συνίσταται στον αριθμό (σχέση), ή καλύτερα στην πυκνότητα της πόλης σε Αρχιτεκτονικούς χώρους που θα αγγίζουν τον άνθρωπο,και όχι στο μέχρι που μπορεί να φτάσει η Αρχιτεκτονική.
Όλος αυτός ο συλλογισμός τώρα έχει τόπο; Ή πρέπει να σταματήσω τα ναρκωτικά;
Ορέστης. Ιανουάριος 09.
